İNSANIN MAVİSİ

 

Bu sabah deniz, kendimin "Di'li geçmiş zaman"ı.

Bir vakit bendeki mavinin solmamış hali.

Çocukça güldüren, aşkça ürperten, boncukça dökülen bir mavi olmuş deniz bu kuşluk vakti. 

Evvel ezel maviydi deniz elbette.

Ben dedim diye mavi olacak değil ya !

Her daim mavi .. Suretiyle mavi .. Sesiyle mavi ..  Masmavi ..

"Midye" şiirinde Zahrad, denizlerin maviliğini etiketler okuyucunun belleğine, sade ve lezzetli bir betimlemeyle;

"Bir midye yardım 

İçinden deniz döküldü 

Masmavi 

İç içebilirsen.. " 

Denizlerin mavisi, gemilere emanet elbet.

Bir de kanatsız martılara.

Ama, kadim bir ihanet tekrarlanır hiç durmaksızın tuzlu sularda.

Denizlerin mavisini gemiler çalar, parmak izi silinmiş beyaz köpüklü maskelerle.  

Bir an kaybolan maviyi yerine koymak da, masaldaki deniz kızının gök kuşağı fırçasına emanet sanki..

Simitsiz martı olmazın nispetidir, kanatsız martının olmaklığı. 

Beşiktaş Motoru'nda, bir küpeşte boyu havaya fırlatılmış simit parçası ile yapıldı sağlaması tarafımdan.

Bir yaz akşamı Üsküdar Meydanı'nın uğultusundan dalgalarca uzaklaşırken, motordaki İstanbul Beyefendisi kemancı "fikrimin ince gülü" ne başladığında, bir eski zaman sevgilisinin balkonuna gül atar gibi yükseğe fırlattım elimdeki simit parçasını.

Ve o vakit gördüm martıların kanatsız olduğunu. 

Martıyı uçuran, kanadı değildi.. Martı simitle uçuyordu..

Ve de, simitsiz martı olmazdı, lakin kanatsız martı olmuştu işte..

İnsanın mavisiyse, sadece kendisine emanet.

Boşa değil insanın kendine özne olması, ezel ebed yalnızdı insan.

Dil bilgisi yokken de, sadece birinci tekil şahıstı insanın var olmuşluğu zamansızca.  

Varsın kanatlı olsun, bin türlü şamatayla motorun üstünden uçup giden şımarık martılar. 

Denizlerin mavisi de denize gerek.

Asıl kanatsız kalacak olan insandır.

Pırıl pırıl mavisi yağmalandığında..

İçindeki uçsuz bucaksız deniz çalındığında..

Yapraklarını döküp, solmaya başladığında ..

Uçamayacak olan insandır asıl, kendi gökyüzünde.. 

( ibrahim ethem dikmen, Mart /2024, İzmit )